มันเหมือนกับจักรวาลที่มืดมิด
ดวงดาวเป็นเหมือนแสงสีขาว ผมไม่แน่ใจเหมือนกันว่า
แสงเหล่านั้นเคลื่อนตัวผ่านผมไปอย่างรวดเร็ว หรือตัวผมเองที่เป็นฝ่ายเคลื่อนที่
ข้างหน้าเป็นดาวเคราะห์ดวงหนึ่ง สีสันมันช่างคล้ายโลก ยิ่งเข้าใกล้ดาวเคราะห์แสงสีขาวเหล่านั้นผลันเปลี่ยนเป็นมีสีสัน
บ้างแดง บ้างเหลือ บ้างเขียว สีสันถูกระบายจนเต็มไปหมด
ภาพเบื้องหน้าช่างเต็มไปด้วยสีสัน ก่อนจะมืดดับลง
ความรู้สึกว่าทุกอย่างหยุดเคลื่อนไหวลงแล้ว
แต่ภาพเบื้องหน้ายังคงดำมืด
ผมค่อยๆลืมตาจึ้นช้าๆ ภาพเบื้องหน้ายังคงลานเลือน
รอจนตาปรับสภาพได้แล้วจึงมองเห็นภาพบริเวณโดยรอบ
ท้องฟ้าที่ฟ้ยิ่งกว่าในโลกของความจริง ก้อนเมฆสีขาวบริสุทธ์
ทุ่งหญ้าสีเขียวที่กว้างใหญ่ยาวไกลไปจนถึงขอบฟ้า แสงแดดอ่อนๆที่ลอดผ่านใบไม้ให้ร่มเงาความรู้สึกเวลาสายลมพัดผ่านมันเหมือนจริงจนยากที่จะเชื่อเหลือเกิน
“เฮ้ๆ ชอน” เสียงเรียกทำให้ชอนต้องหันมาตามเสียง แต่สิ่งที่สะดุดตาเขาคือต้นไม้
ต้นไม้ที่ให้ร่วมเงาอยู่นั้นมันใหญ่ ใหญ่ที่สุดเท่าที่เขาเคยเห็นมา
เทียบกับขนาดของตัวคนเราเป็นได้แค่กิ่งเล็กๆที่แตกแขนงออกมาเท่านั้น
ถ้าจะให้คนมาโอบก็ต้องหลักหลายสิบคน
หรือจะเอาผ้ามาผูกก็คงต้องสั่งตัดผ้ายาวหลายเมตรกันใหม่ นอกจากต้นไม้
แสงสีฟ้ากับผู้คนก็ทำให้เขาตะลึงไม่แพ้กัน
แสงสีฟ้าที่พุ่งวาบๆอยู่บนพื้นพร้อมกับผู้คน
ในตอนแรกที่เขาไม่เห็นนั้นเพราะเจายืนอยู่หน้าสุดนี่เอง
“ปล่อยให้หาตั้งนาน
นึกว่าไปเกิดอยู่บนยอดไม้ซะแล้ว” คิง เพื่อนสนิทของชอน
กับใบหน้าหล่อเหลากับผมสีทองลุคใหม่ที่ถูกเซ็ตเข้าทรงไว้เป็นอย่างดี
เดินเข้ามาหาแล้วโอบคออย่างสนิทสนม
“ผมว่าเรารีบไปกันเถอะครับ
คนเริ่มเยอะแล้วเด๋วเข้าเมืองจะลำบาก” อัล รีบพูดขึ้น
ตอนนี้เขาอยู่ในมาด เด็กหนุ่มผมขาว ความสูงยังถูกคงไว้เท่าเดิม
แต่ผมที่ย้อมเป็นสีขาวถูกรวบไว้ด้านหลัง
ความยาวของผมก็เกินบ่าลงมาหน่อยเท่านั้นเอง
“โทษทีครับ
พอดีคุณชอนเกิดทางนี้เลยมองไม่เห็น” อัลรีบพูดขึ้นหลังเห็นหน้าชวนสงสัยของชอน
“ในจุดที่ผมกับคุณคิงเกิด อยู่อีกด้านหนึ่งของต้นไม้ครับ
ซึ่งพอมองลงไป ก็จะเจอกับเมืองเบื้องหน้าพอดี” อัลพูดขณะเดินนำ
พร้อมกับหลบผู้เล่นใหม่ที่เข้ามา ซ้ายทีขวาที
“ถึงแล้วครับคุณชอน
นั้นละครับจุดหมายแรกของเรา” อัลหยุดเดินพร้อมกับชี้ให้ดูเบื้องหน้า
ปราสาทหินอ่อนสีขาว
ที่มีกำแพงเมืองยาวสุดลูกหูลูกตา หลังคาบ้านที่รายล้อมปราสาท การบรรยายออกมาเป็นคำพูดนั้นคงยากที่จะอธิบายภาพตรงหน้า
ยิ่งหลักสถาปัตยกรรมไม่ต้องพูดถึง มันล้วนผสมปนเป
ปราสาทสีขาวที่อยู่กลางเมืองหอคอยแยกซ้ายขวา
เสน่ห์ของสถานที่แห่งนี้ตึงผู้เล่นที่เข้าใหม่ได้ชะงัดนัก
อาจด้วยมุมองจากจุดนี้ถูกและถ้าเป็นการจัดวางไว้ให้ผู้เล่นต้องมนต์เสน่ห์ของเกมส์แล้วละก็
เขาก็ควรได้ 10 คะแนนสำหรับจุดนี้
“จากจุดนี้ถึงตัวเมืองก็ประมาณ
5 นาที ผมว่าเรามาวอร์มร่างกายกันหน่อยดีกว่านะครับ” สุดเสียงอัลก็วิ่งนำลงไปตามทางข้างล่างก่อนแล้ว
ตอนนี้เราอยู่กันในเมือง ระยะที่บอกต้องเดินประมาณ 5 นาที
เรามาถึงกันเร็วกว่านั้นมาก เพราะทั้ง
วิ่ง เดิน กระโดด ซิกแซก
ที่ต้องใช้กริยามากมายเพราะระหว่างทางคนวิ่งนำนั้นเดี๋ยวกระโดด
เดี๋ยวหลบซ้ายหลบขวา มีอยู่หลายทีถึงกับกระโดดเกาะต้นไม้โรยตัวข้ามฝูงชนไป
พอถึงตัวเมือง ผมก็ถามเจ้าตัวดีว่าจะวิ่งทำไม มันก็ตอบหน้ายิ้มๆวา
"ช่วงก่อนเข้าเมืองคนทำเกมส์เขาทำไว้ให้ชินกับการเคลื่อนไหวนะครับ
ผมเลยพาคุณชอนกับคุณคิง ทดสอบการเคลื่อนไหวซักหน่อย
ถ้าลองวิ่งตามผมทันแบบนี้ก็หายห่วงครับ คงไม่ตายตอนต้นๆ"
คำพูดของอัลไม่ได้เกินเลยถ้าพูดถึงทักษะการเล่นเกมส์ การเรียนรู้
หรือ การทำความเข้าใจ ผมยังไม่เคยเห็นใครเก่งเท่าอัลมาก่อน ในโลกความจริง
อาชีพหลักของอัลคือ บล็อกเกอร์ นักเขียนบทสรุปเกมส์ชื่อดัง เกมส์ใหม่ เกมส์ยาก
อัลเข้าไปลุยเบิกทางให้ก่อนเสมอ ส่วนอาชีพรองของอัล หรือ
อาชีพหลักของผมคือนักศึกษา
เมื่อ 1 เดือนก่อน
การผจญภัย ความท้าทาย ลี้ลับ ปริศนา
ภารกิจ
เวทมนตร์ คาถา วิชายุทธ ลมปราณ
จักรพรรดิ ขุนพล จอมปราชญ์ จอมคาถา
นายพราน
โลกแฟนตาซี ดินแดนเวทย์มนตร์คาถา
อาณาจักรที่สูญหาย
ทุกอย่างนี้รอทุกท่านอยู่ในโลกใหม่
“ GATE OF THE
NEW WORLD ”
“เป็นไงสุดยอดเลยไหมครับ”
หลังจากเล่นคลิปวีดีโอจบ เด็กหนุ่มผมดำเจ้าของเครื่อง IPAD9 ก็รีบพูดแทรกขอความคิดเห็นจาก อีก 2
หนุ่มที่รุมดูอยู่ข้างๆ
หนุ่มคนแรกหน้าตาหล่อเหลา
ผมสีดำตัดสั้นถูกเซ็ตไว้เข้ากับรูปหน้า หูข้างขวาใส่ตุ้มหูเรียบๆไว้หนึ่งอัน
ร่างกายสมส่วนสูงโปร่งแบบนายแบบ
อีกคนไว้ผมดำยาวปะบ่า ใบหน้าขาวเนียน
ออกแนวหวานเหมือนผู้หญิง รูปร่างสูงโปร่งเตี้ยกว่าคนแรกไม่น่าถึง 5 เซน นัตย์ตาดูง่วงตลอดเวลา
ส่วนผู้พูดรูปร่างไม่สูงเหมือน 2 คนแรก หน้าตาเข้มคมคาย
ผมดำสั้นถูกปล่อยไว้อย่างธรรมชาติ ใบหน้ายิ้มแย้ม
ใต้กรอบแว่นทำให้เขาดูเป็นมิตรยิ่งขึ้น
“ไหนบอกว่าจะมีแผนการใหญ่
ชวนเล่นเกมส์ใหม่อีกแล้วเหรอวะ” เด็กหนุ่มเจ้าของใบหน้าหล่อเหลา
“ยังไงฉันก็ ม่ายอาวววว
”
"เกมส์ก่อน แกก็พาฉันไปลุยดันที่เลเวลสูงโครตๆ
เพราะแกจะเอาข้อมูลมาเขียนบลอค ฉันงี้เหนื่อยแทบตาย"
"แต่คุณคิงก็ไม่ตายนิครับ" อัลเด็กหนุ่มตัวเล็กยื้มเถียง
"ก็ใช่ไม่ตาย แต่ดันนั้นมันเป็น ดันวิญญาณ แกก็รู้ฉันกลัวผีขนาดไหน
ขนาดอยู่ในเกมส่์ยังรู้สึกเลยว่าหัวใจฉันโครตเต้นแรง" พูดจบ
อีกคนที่นั่งเงียบตลอดก็หัวเราะขึ้น
"5555"
“ไม่ต้องหัวเราะเลย แกรู้ใช่ไหมแกเลยฉิ่ง เจ้าชอน” คิงโบ้ยมาทางเขา
ทำให้เด็กหนุ่มหัวเราะ
"เอาน่าๆ ไหนนายว่ามีแผนว่ามาซิ" ชอนหันกลับไปสนใจอัล
"คือผมได้..." อัลกำลังจะเริ่มพูดก็โดนตัดบทซะก่อน
"เฮ้ย ชอน นายเอาจริงเหรอ เดี๊ยว อื้ออี่้..."
เจ้าคนค้านโดนชอนเอามือปิดปากได้แต่ส่งเสียงอู้อี้
"คือผมได้ข้อเสนอมาให้ร่วมเป็น GM นะครับ
แล้วก็อนุญาตให้มี Sup-GM ได้นะครับ ผมเลยจะลองมาชวนคุณ2คนก่อน" อัลเสนอหัวข้อทำเอาเจ้าคนไม่เห็นด้วยหันกลับมาสนใจ
"แล้วมันเป็นยังไงละ sup-gm เนี่ย" ชอนเริ่มถาม
"อืมมม.
มันคงเหมือนตำรวจนอกเครื่องแบบมั้งครับ คือเล่นเป็นผู้เล่นปกติ แต่จะค่อยสืบข่าว
ส่งข่าว รายงานเรื่องน่าสนใจมาให้ GM อย่างบั๊ก หรือ
เหตุการณ์ที่อันตรายต่อผู้เล่นอื่น อย่างนี้น่ะครับ"
"แล้วถ้าเป็นมันจะได้อะไรตอบแทนมั่งไหม" คิงถามอย่างสนใจ
"ออ ก็เงินเดือนจากบริษัทนิดหน่อย ไอเท็ม แล้วก็.... " อัลชี้ไปที่หัว
"ความรู้จาก GM และ ผู้เล่นหมายเลข1 ไงครับ"
______________
หลังจากที่ ผม กับคิง ตอบตกลง การบ้านมหาโหดก็ถูกยิบยื่นมาให้
"อันนี้แผ่นยูโด อันนี้คาราเต้ อันนี้ยูจิทสึ แล้วก็ อันนี้เคนโด้
เอ...แผ่นศิลปะป้องกันตัวอันนั้นอยู่ไหนนะ อ่ะนี่การใช้อาวุธพื้นฐาน"
การบ้านจากอัลเล่นเอาพวกเราทึ่งไปเลย มันคือโปรแกรมเรียนศิลปะป้องกันตัวหลากหลายชนิด
"พวกนี้ผมอยากให้เลือกเรียนกันก่อนเล่นเกมส์น่ะครับ
เรียนพื้นฐานให้จบก็พอตอนเล่นเกมส์น่าจะช่วยได้เยอะ"
"ส่วนพวกระบบในเกมส์พอเข้าเกมส์จะมีห้องสอนอยู่
ไว้ไปลองเรียนกันตอนนั้นก็ได้ครับ"
"ว่าแต่จะให้ฝึกกันหมดนี่เลยจริงเหรอ" คิงหยิบกล่องโปรแกรมมาซ้อนกัน
มันสูงเกือบเลยหัวคิงที่นั่งอยู่เลยทีเดียว
"ก็เงินเดือนเริ่มจ่ายเดือนนี้นี่ครับ"
อัลตอบอย่างหน้าตาย
" ส่วนที่เราพึ่งเดินผ่านมาจะเป็นย่านที่อยู่อาศัยครับ
คือบ้านพวกนั้นถูกสร้างไว้สำหรับผู้เล่นจะมาเช่า
หรือซื้อไว้เป็นบ้านของตัวเองก็ได้ครับ โดยแต่ละเมืองก็จะมีบ้านพวกนี้อยู่ครับ
และข้างหน้าก็จะเป็นส่วนย่านการค้าครับ วันนี้เปิดเกมส์วันแรกดูเงียบหน่อยนะครับ
เพราะจะมีแต่ร้านของเกมส์ที่เป็น npc ส่วนใหญ่
แต่บางร้านก็อาจเปนคนจริงๆก็มีนะครับ
อย่างร้านนี้......." หลังจากเดินเข้าเมืองมาอัล
ก็อธิบายเกมส์ให้กับคนสองคนตลอดทาง ส่วนคน2คนที่เดินตามบ้างฟังบ้างไม่ฟังบ้าง
มองซ้ายมองขวา ด้วยสิ่งก้อสร้างสวยงามที่ดึงดูดใจ และตัวละครสาวๆที่สวยระดับนางงามนางแบบกันทุกคน
"คุณชอนคุณคิงครับ นั่นจุดที่คนมุงกันเยอะๆ
ที่เป็นร้านหนังสือรูปสัตว์ ที่นั่นจะบอกรายละเอียดของมอนสเตอร์ที่อยู่รอบๆนี้ครับ
ก่อนออกไปนอกเมือง แวะไปฟังก่อนก็พอช่วยได้ครับ"
"ส่วนนีเป็นร้ายอาวุธชุดป้่องกัน แต่ยังไม่ต้องซื้อหรอกครับ
เพราะตอนไปห้องฝึกก็จะได้มาเหมือนกัน"
"ส่วนนี้ร้านไอเทม เตรียมพวกยารักษาไปด้วยก็ดีครับ เพราะว่า....
มีใครฟังผมไหมครับเนี่ย" การอธิบายต้องหยุดลงเท่านี้ชะงัก
เพราะผู้ฟังทั้งสองตอนนี้คนผมยาวไปคุยกับสาวในเกมส์ที่น่ารักสละสลวยคนหนึ่งอยู่
ไม่รู้เริ่มไปคุยเมื่อไหร่แต่ท่าทางสนิทสนมแบบนี้น่าจะซักพักใหญ่ๆแล้วละ
ส่วนอีกคนเดินชมนกชมไม้อย่างสบายใจ พูดให้ถูกก็ชมเมืองชมอาคารอย่างสบายใจ
ไม่ได้ฟังที่ตนพูดเลย
"เอาน่าไม่เห็นต้องโมโหเลย"
ตอนนี้พวกเขาเดินเข้ามาส่วนในของเมืองมากขึ้น ตามคำบอกเล่าของอัล เมืองนี้เป็นเมืองเริ่มต้นชื่อว่า
เอ็ดการ์ด เป็นเมืองที่ตั้งอยู่ศูนย์กลางของอาณาจักร
ต้นไม้ของโลกจุดเกิดแรกของทุกคน จะช่วยเป็นตัวบอกทิศเมื่อเรามุ่งหน้ามาศูนย์กลาง
"ใช่ซิครับคุณคิง ก็คุณไม่ใช่คนอธิบายปากเปียกปากแฉะแบบผมนี่ครับ
ผมอุตส่าห์หวังดี" อัลยังไมหายโกรธเรื่องที่เขา2คนแอบไปคุยกับสาว
"ฉันว่าเจ้านี่โมโหที่นายไปคุยกะสาสไม่ชวนมันเหลาะ"
คิงหันกระซิบกับชอนที่เดินข้างๆ
"ผมไม่ได้โมโหเรื่องนั้นนะครับ ผมเตือนก่อนละกันครับ
ในเกมส์นี้ตัดระบบเลเวลทิ้งไป เพราะอยากให้เหมือนจริงมากที่สุด ถ้าเกิดจุดสำคัญ 3 จุด
หัว คอ หัวใจ โดนโจมตีแค่ทีเดียวก็โบกมือบายๆได้เลยนะครับ
เพราะฉะนั้นตอนอยู่ในเกมส์ต้องระวังตัวหน่อยนะครับ พวกลอบโจมตีก็อันตรายอยู่"
ขณะที่อัลหยุดอธิบาย พวกเขาสามคนก็มาหยุดอยู่หน้าอาคารหลังหนึ่งพอดี
อาคารนี้มีบันไดหลักที่เดินขึ้นอาคารใหญ่ขนาดคนเดินขึ้นพร้อมกันได้ทีละเป็นร้อยคน
สัญลักษณ์เหนือบานประตูทางเข้าเป็นรูปคนถือโล่สีเงิน
อาคารด้านในแทบจะอัดเต็มไปด้วยผู้เล่นใหม่
"นี่เป็นจุดเริ่มต้นครับ
ทุกคนที่เข้าเกมส์มาก็จะต้องมาที่นี่ก่อน" อัลช่วยอธิบายคลายข้อสงสัย
ก่อนจะเดินนำเข้าตัวอาคาร
ขณะที่เดินตามอัลเข้าไป ชอนก็สำรวจรอบๆ
ผู้ดูแลหรือพนักงานที่นี่จะอยู่ในชุดเกราะสีเงินพร้อมรบครบชุด
ยกเว้นส่วนหัวที่เปิดโล่งให้เห็นหน้าตาพอแยกแยะแต่สะคนออกบ้าง
หน้าที่พี่ชุดเกราะจะแยกออกไปตามจุด โดยรวมเหมือนมาอำนวยความสะดวก และ
พร้อมจะกำราบผู้เล่นถ้าเกิดอยากลองของขึ้นมา เพราะบางคนก็ถืออาวุธครบมือ
ทางด้านซ้ายเหล่าอัศวินในชุดเกราะกำลังแจกจ่ายอาวุธอยู่
วิธีแจกจ่ายคือการที่ผู้เส่นชี้อาวุธด้านหลัง
ทางพนักงานก็จะเสกมาไว้บนโต๊ะแล้วถูกต้องผู้เล่นก็หยิบไป
เหตุที่ต้องทำอย่างนี้เพราะผู้เล่นที่มากมายหลายภาษาหลายเชื้อชาติ
คำเรียกอะไรก็ไม่เหมือนกัน จะให้พนักงานเรียนหลายภาษาก็ไม่ไหว
ภาษากายน่าจะพื้นฐานที่สุดในตอนนี้
"สำหรับผู้เล่นใหม่ที่พึ่งมาถึงให้เดินไปแตะคริสตัลแล้วพูดชื่อที่ได้ทำการลงทะเบียนไว้
มันจะนำท่านไปสู่ห้อง training ค่ะ" สิ้นเสียงประกาศตามสายที่ค่อยๆพูดกันทีละภาษา
เริ่มจากอังกฤษ จีน ญี่ปุ่น (เพื่อความสะดวกผมขอแปลเป็นไทยให้เลยครับ)
อัลเป็นคนสะกิดให้ ชอนและคิงเดินตามเข้าด้านใน พอดีกับสิ้นเสียงประกาศ
ผู้เล่นที่ตอนแรกยังทำตัวไม่ถูกก็พร้อมกันเดินเข้าหาแท่งคริสตัล
ซึ่งภายในมีแท่งคริสตัลที่ลอยเรียงกันกว่า 10 อัน ซึ่งตอนนี้ถูกผู้เล่นใหม่ล้อมเต็มไปหมด
"เดี๊ยวพอคุณทั้งสองแตะมันก็จะพาคุณเข้าโหมดฝึก
ซึ่งจะสอนพื้นฐานภายในเกมส์
พอเสร็จแล้วก็ถูกส่งกลับมาที่นี่ครับถ้าไม่มีอะไรแล้วผมขอตัวไปก่อนนะครับ"
"จะแยกไปแล้วใช่มะ ว่าแต่วิธีการติดต่อกันทำยังไงนะ"
ชอนถามเรื่องการติดต่อกันอีกที ตอนที่อัลสอนระหว่างทางเข้าก็ฟังบ้างไม่ฟังบ้าง
"อย่างนี้ ตรงนี้ แล้วก็เลือกอันนี้ครับ"
"อ่าฮะ โอเค ไว้เสร็จตรงนี้แล้วจะติดต่อไปนะ หัวหน้า"
ชอนพูดพร้อมกับโค้งตัว
"อย่าพูดอย่างนั้นซิครับ โชคดีนะครับ"
อัลพูดเมื่อเห็นเพื่อนทั้งสองเดินใกล้จะถึงแท่งคริสตัล
"เดี๊ยวครับคุณชอนคุณคิง"
อัลร้องทักในช่วงที่ทั้งสองกำลังจะแตะคริสตัล
"ยินดีต้อนรับสู่ THE WORLD ครับ" ทั้งคู่หันมาส่งยิ้มให้
ก่อนมือของทั้งสองคนสัมผัสแท่งคริสตัลแล้วหายวับไป
